Gant is dood

Ik huil de ogen uit mijn kop. Het is nu vier dagen geleden dat we afscheid namen. Hij is dertien jaar geworden, een ‘respectabele’ leeftijd zeggen ze dan, maar hoe mooi dat ook klinkt, het troost niet. Gant is dood en laat een gapend gat achter in ons huis. In ons leven.

Nooit meer die trouwe ogen die je hypnotiserend aankijken. Die grote prachtige kop tussen je benen. Die natte snuit in je nek. Mijn neus in zijn vacht.

‘Zal het ooit wennen?’ vroeg Jip mij.

‘Nee,’ antwoordde ik. ‘Ik ben bang van niet.’

Maar ik wil dat ook niet. Natuurlijk vindt het ooit een plekje. Kunnen we door waar de tijd nu al sinds dinsdagmiddag een klein beetje stil lijkt te staan. Maar dit verdriet moet op een of andere manier gekoesterd worden. Als eerbetoon. En als boetedoening voor al mijn tekortkomingen.

Mijn ongeduld omdat hij niet meer lekker doorliep. Mijn teleurstelling omdat de lange wandelingen verleden tijd waren. De boosheid die ik soms voelde als hij weer eens besloot zijn eigen gang te gaan en mijn instructies totaal in de wind sloeg. Het afscheid is onlosmakelijk verbonden met een schuldgevoel. En dat maakt het allemaal nog pijnlijker.

Gant is dood. Maar hij leeft onverminderd voort in onze gedachten. We zijn al dagen aan het deganten. We lopen nog steeds zijn wandelingen. We drinken wijn in zijn mand. We praten. We lachen en huilen om mooie herinneringen. Toen we hem bijna zeven jaar geleden uit het asiel haalden, konden we niet vermoeden dat hij zo snel zo belangrijk en zo bepalend zou worden in ons leven. Hij was de reden dat we aan kinderen durfden te denken. Want Gant werd het levende bewijs dat wij in staat waren om verantwoordelijkheid te nemen voor een levend wezen.

Het werden er twee. Maurits en Willem zullen op deze manier, met een onzichtbaar lijntje, altijd verbonden blijven met de liefste en mooiste hond die er ooit was.

Gant, ouwe gabber. Je hebt ons zoveel meer gebracht dan alleen gezelschap en onvoorwaardelijke liefde. Je moest eens weten.