17.06.2017
Moet je echt wat mee doen. Ik hoorde het na bijna elke blog die ik de laatste twee, drie jaar schreef. Moet je geen boek schrijven? Die vraag kreeg ik zo nu en dan. Wil je een boek met ons of voor ons maken, ook.
Maar ik wilde het niet. Ik wilde niet in het traject van ‘moeten schrijven’ verzeild raken. De blogs waren mijn verhalen voor de buitenwereld wanneer ik daar zelf behoefte aan had. Ik blogde als ik iets te vertellen had. Als ik tijd had. En dus niet al te vaak.
En toen kwam daar Heleen Buth, de vrouw die mij op de kop af twaalf jaar geleden het boekenvak in trok. Haar nek uitstak om die marketing man met zijn eigen thrillerwebsite'je verantwoordelijk te maken voor de spannende boeken van uitgeverij Unieboek.
Binnen een paar maanden bezocht ik literair agenten en uitgevers in New York, keek ik mijn ogen uit op de Book Expo in Washington en bezocht ik de boekenbeurzen in Londen en Frankfurt. Heleen was de beste mentor die ik me kon voorstellen. Ik kreeg een spoedcursus boekenvak, we behaalden succesjes - natuurlijk vooral met de boeken die zij acquireerde, we dansten met Jeffery Deaver op het Boekenbal en we belandden diep in de nacht in een New Yorkse pianobar waar we musical classics uit volle borst meebrulden.
Na twee jaar, maar zonder een thrillerontdekking van wereldformaat op mijn CV bijgeschreven te hebben, scheidden onze wegen. De marketing van boeken trok meer dan het ontdekken ervan. Maar de vriendschap stond als een huis.
‘Je moet echt iets met je verhaal doen,’ zei Heleen tegen me, eerder dit jaar. Het was niet de eerste keer dat ze dat zei, maar meestal lachte of grapte ik het weg. Nu niet, en een paar dagen later zat er een contract in mijn mailbox. Ze had mijn ‘kom maar met een goed voorstel, dan maken we samen dat boek’ serieus genomen. Nog diezelfde week zette ik mijn krabbel onder een officieel auteurscontract bij HarperCollins.
Deze maand zwaait Heleen af en dan eindigt haar mooie uitgeverscarrière met mijn boek. Mijn eerste zal haar laatste zijn. Het maakt de cirkel mooi rond maar niet zonder een dubbel gevoel. Het boekenvak raakt een eigenzinnig en bevlogen uitgever kwijt. Een uitgever die zich niet liet leiden door de verpakking, die tegenwoordig steeds vaker doorslaggevend lijkt te zijn, maar door het verhaal. Puur op inhoud.
Een uitgever die een Amerikaanse auteur het einde voor de Nederlandse vertaling van zijn roman liet herschrijven ‘omdat het niet goed genoeg was’ en hij vervolgens schoorvoetend moest toegeven dat Heleens einde echt beter was dan het origineel. Ik geloof dat ze het uiteindelijk zelfs in een herdruk van de Amerikaanse editie hebben aangepast.
Die uitgever is mijn uitgever. En wat ben ik daar trots op. En hoe mooi en fijn is het dat zij én mijn redacteur én mijn vriendin is. Mocht het met dat boek wat worden in november, dan komt het door haar. Zonder Heleen was er geen boek. Zonder Heleen zou het er nooit komen.
Maar ik wilde het niet. Ik wilde niet in het traject van ‘moeten schrijven’ verzeild raken. De blogs waren mijn verhalen voor de buitenwereld wanneer ik daar zelf behoefte aan had. Ik blogde als ik iets te vertellen had. Als ik tijd had. En dus niet al te vaak.
En toen kwam daar Heleen Buth, de vrouw die mij op de kop af twaalf jaar geleden het boekenvak in trok. Haar nek uitstak om die marketing man met zijn eigen thrillerwebsite'je verantwoordelijk te maken voor de spannende boeken van uitgeverij Unieboek.
Binnen een paar maanden bezocht ik literair agenten en uitgevers in New York, keek ik mijn ogen uit op de Book Expo in Washington en bezocht ik de boekenbeurzen in Londen en Frankfurt. Heleen was de beste mentor die ik me kon voorstellen. Ik kreeg een spoedcursus boekenvak, we behaalden succesjes - natuurlijk vooral met de boeken die zij acquireerde, we dansten met Jeffery Deaver op het Boekenbal en we belandden diep in de nacht in een New Yorkse pianobar waar we musical classics uit volle borst meebrulden.
Na twee jaar, maar zonder een thrillerontdekking van wereldformaat op mijn CV bijgeschreven te hebben, scheidden onze wegen. De marketing van boeken trok meer dan het ontdekken ervan. Maar de vriendschap stond als een huis.
‘Je moet echt iets met je verhaal doen,’ zei Heleen tegen me, eerder dit jaar. Het was niet de eerste keer dat ze dat zei, maar meestal lachte of grapte ik het weg. Nu niet, en een paar dagen later zat er een contract in mijn mailbox. Ze had mijn ‘kom maar met een goed voorstel, dan maken we samen dat boek’ serieus genomen. Nog diezelfde week zette ik mijn krabbel onder een officieel auteurscontract bij HarperCollins.
Deze maand zwaait Heleen af en dan eindigt haar mooie uitgeverscarrière met mijn boek. Mijn eerste zal haar laatste zijn. Het maakt de cirkel mooi rond maar niet zonder een dubbel gevoel. Het boekenvak raakt een eigenzinnig en bevlogen uitgever kwijt. Een uitgever die zich niet liet leiden door de verpakking, die tegenwoordig steeds vaker doorslaggevend lijkt te zijn, maar door het verhaal. Puur op inhoud.
Een uitgever die een Amerikaanse auteur het einde voor de Nederlandse vertaling van zijn roman liet herschrijven ‘omdat het niet goed genoeg was’ en hij vervolgens schoorvoetend moest toegeven dat Heleens einde echt beter was dan het origineel. Ik geloof dat ze het uiteindelijk zelfs in een herdruk van de Amerikaanse editie hebben aangepast.
Die uitgever is mijn uitgever. En wat ben ik daar trots op. En hoe mooi en fijn is het dat zij én mijn redacteur én mijn vriendin is. Mocht het met dat boek wat worden in november, dan komt het door haar. Zonder Heleen was er geen boek. Zonder Heleen zou het er nooit komen.