Vrienden kwijtraken is een organisch iets.
Ik weet dat het gebeurt en meestal snap ik het ook.
Ik vond dat zelden een groot probleem.
Ik weet dat het gebeurt en meestal snap ik het ook.
Ik vond dat zelden een groot probleem.
‘Je hoeft het alleen nog maar op te schrijven.’
Ik drink koffie met Heleen, een van mijn beste vriendinnen in het boekenvak en uitgever bij HarperCollins. Ik laat het op me inwerken. Ik zie Jip aan de andere kant van de tafel voorzichtig knikken. Waarschijnlijk zit zij met haar gedachten nog bij de zin die hieraan voorafging: ‘Jullie leven is een boek.’ Daar is inderdaad geen woord aan gelogen. Maar er eentje schrijven is toch echt even andere koek dan er eentje leven.
Totdat moment was het zinnetje ‘een boek schrijven’ nog niet zo heel vaak gevallen in ons huis. Als je een zorgkind hebt, of zoals wij een zorgtweeling, dan blijft er normaal gesproken niet veel tijd voor jezelf over, dus nog meer hooi op je vork nemen valt in de categorie Uitgesloten. Maar Maurits en Willem, allebei vier jaar en een paar maanden oud, gaan inmiddels ‘naar school’ en daarmee is de druk op onze agenda’s behoorlijk afgenomen. Tijd is nog steeds een schaars goed, maar niet langer een no go area. Ik zei dus ja en plande mijn schrijfdagen met militaire precisie. Thuis ongestoord schrijven was natuurlijk een utopie maar ik ontdekte al snel een aantal café’s waar ik me ongestoord kon storten op mijn nieuwe missie. De letters vormden woorden, de woorden zinnen en de zinnen werden verhalen. Ik schreef een boek en aan dat idee begon ik langzaam te wennen.
Ik werkte mijn lijst met ontwerpen gestaag af, maar het kopje ‘vrienden’ bleef ik uitstellen tot het echt niet lange kon. Wat wilde ik nu eigenlijk over vrienden zeggen. Of over verloren vrienden. Vriendschappen, ze komen en ze gaan. Ze vertegenwoordigen een periode. Vaak niet langer dan dat. Ze zijn een collega, een kroegmaat of delen dezelfde interesses. Vriendschappen zijn zelden onvoorwaardelijk. Ingrijpende veranderingen gaan vrijwel altijd gepaard met verliezen aan het vriendenfront. Een andere baan, een chronische blessure, een nieuwe partner, een gezin.
Vrienden kwijtraken is een organisch iets. Ik weet dat het gebeurt en meestal snap ik het ook. Ik vond dat zelden een groot probleem. Maar soms is dat theoretisch geleuter.
Vrienden kwijtraken omdat je door omstandigheden bijna altijd en op alle vriendschapniveaus te kort schiet is niet alleen pijnlijk maar bovenal teleurstellend. Het maakt je wereldje ongemerkt nog een stukje kleiner. Een wereld waarin je al zoveel teleurstellingen hebt te verkroppen.
Deze column verscheen eerder in het magazine van Lotje & Co.